Z głębokim smutkiem przyjęliśmy wiadomość, że 10 stycznia 2020 r. zmarł pierwszy rektor Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Angelusa Silesiusa w Wałbrzychu - prof. zw. dr hab. Czesław Paweł Dutka, Zasłużony dla miasta Wałbrzycha. Wyrazy głębokiego współczucia Rodzinie i Bliskim składa prezydent, wiceprezydent, radni Rady Miejskiej oraz pracownicy Urzędu Miejskiego w Wałbrzychu.
Profesor Dutka był wybitnym krytykiem, teoretykiem i historykiem. Interesował się socjologią wiedzy i metodologią humanistyki oraz prasoznawstwem. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego (1965), doktorat (1978), habilitacja (1990), profesor nauk humanistycznych (2000). Jako student wrocławskiej polonistyki był organizatorem wielu pasjonujących dla środowiska uniwersyteckiego spotkań autorskich. Swoją karierę zawodową rozpoczął jako nauczyciel w kłodzkich liceach (1965-1975). Jak wspominają jego uczniowie lekcje z nim były zawsze urozmaicone i ciekawe, pełne zaskakujących spotkań ze znanymi i wybitnymi literatami oraz krytykami literackimi, z którymi pozostawał w kontakcie (m.in. Adam Ważyk, Mieczysław Jastrun). Wtedy także zainicjował Kłodzkie Wiosny Poetyckie, festiwale muzyczne i szachowe, w których czynnie uczestniczył.
W latach 1982-2006 pełnił funkcję pracownika naukowo-dydaktycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego, później Uniwersytetu Zielonogórskiego. W trakcie tego etapu wypromował kilkudziesięciu magistrów i kilku doktorów, recenzował liczne prace doktorskie i habilitacyjne. W tym czasie pełnił szereg ważnych i odpowiedzialnych funkcji, m.in. członka Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN, prezesa oddziału Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, przewodniczącego regionalnego Komitetu Olimpiady Literatury i Języka Polskiego, członka Komisji Akredytacyjnej, kierownika Zakładu Teorii Literatury IFP WSP TK. W Zielonej Górze stworzył także Uniwersytet Poezji, którego był wieloletnim prezesem.
Z Wałbrzychem związany na stałe od 1999 r. kiedy to z ministerialnego powołania zaczął pełnić funkcję rektora nowo powstałej uczelni, Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Angelusa Silesiusa. Przez trzy rektorskie kadencje (1999-2008) poświęcał swój czas, wiedzę i energię na rzecz kształtującej się w mieście społeczności akademickiej. Niezmiennie i niezmordowanie toczył boje o rozwój nauki, kultury oraz regionalnej społeczności. Jego działalność była dostrzegana i wielokrotnie nagradzana. Otrzymał m.in. tytuł Honorowego Obywatela Polanicy-Zdroju (2004), Zasłużonego dla Powiatu Wałbrzyskiego (2006), Zasłużonego dla PWSZ AS (2008), Zasłużonego dla Miasta Wałbrzycha. Profesor był także wielokrotnie laureatem nagród indywidualnych rektora WSP w Zielonej Górze (1987, 1991, 1996), nagród Ministerstwa Edukacji Narodowej (2000–2003). W Wałbrzychu powołał do życia Wałbrzyskie Towarzystwo Naukowe, w którym przez lata pełnił funkcję prezesa.
Jego dorobek naukowy to kilkadziesiąt publikacji (monografii, artykułów, not, szkiców, recenzji) pisanych z przeróżnych okazji, które były publikowane w różnych wydawnictwach. Ich wspólną dominantą był szczególny rodzaj opisu, specyficzny styl oraz niezwykle elegancki, klarowny i precyzyjny język. W swoich badaniach profesor koncentrował się na problematyce dziedzictwa romantycznego w literaturze polskiej drugiej połowy XIX wieku i XX wieku. Do najważniejszych swych prac zaliczał: Mit i gest. Bohater kordianowski prozy rozrachunków inteligenckich (1986), Literatura – badacz i krytyk. Wybrane role partnerów interakcji poznawczej (1990, 2000), Tancerz idei. Pisarz jako autor i świadek znaczeń (1995, 2001), Mistrzowie i szkoły. Szkice o tradycji literaturoznawstwa (1998), Słowo peryferyjne. Eseje, szkice literackie i recenzje (1999), Genologia i konteksty (2000), Norwid – nasz współczesny. Profecja i recepcja (2002).
Oprócz działalności naukowej i organizacyjnej profesor Dutka był również wielbicielem szachów. W 1975 r. zdobył tytuł szachowego mistrza Polski nauczycieli, później był cenionym trenerem tej dyscypliny, a także współorganizatorem Turnieju Szachowego im. A. Rubinsteina w Polanicy. Jego motto brzmiało: „szachy jak muzyka, jak miłość potrafią uczynić człowieka szczęśliwym”.
